Het huis van de familie Morales was altijd een rustige plek geweest, een toevluchtsoord van de drukte van de buitenwereld. Echter, in de afgelopen weken begon er een zware en benauwende sfeer zich te vestigen. Clara, hun achtjarige dochter, was gestopt met het zijn van het vrolijke meisje dat ze ooit was. Sinds ze verhuisd waren, bracht ze uren door met zitten bij het raam in haar kamer, starend naar het bos dat zich uitstrekte voorbij de tuin.
In het begin dachten Luis en Ana, haar ouders, dat het gewoon de overgang naar een nieuw huis was. Maar hun bezorgdheid groeide met elke voorbijgaande dag. Clara leek gevangen in een trance, haar blik gefixeerd op de horizon, alsof ze op iets of iemand wachtte. Toen ze probeerden te vragen wat ze zag, was haar antwoord altijd hetzelfde: “Het meisje dat met me praat.”
Luis en Ana wisselden bezorgde blikken uit. Het kleine meisje sprak over een denkbeeldige vriendin, maar de manier waarop ze het zei, verontrustte hen. Clara beschreef het meisje in een witte jurk dat altijd aan de rand van het bos stond, haar donkere, diepe ogen gevuld met verdriet. “Ze wil spelen,” zei Clara, en hoewel haar ouders probeerden haar te ontmoedigen, begon een gevoel van wanhoop hen te overvallen.
Op een avond, terwijl Luis en Ana aan het dineren waren, hoorden ze een bloedstollende schreeuw uit Clara’s kamer komen. Ze renden beide de trap op, om hun dochter op het bed te vinden, trillend. “Het meisje laat me niet met rust! Ze laat me niet naar buiten!” schreeuwde ze, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Ana omhelsde haar, probeerde haar te kalmeren, terwijl Luis uit het raam keek, met een vreemd gevoel van druk in de lucht.
In de dagen die volgden, werd Clara’s gedrag steeds onvoorspelbaarder. Ze begon in fluisteringen te spreken, soms hardop te lachen en andere keren te huilen. Luis en Ana besloten haar naar een therapeut te brengen, maar niets leek te helpen. Het kleine meisje bleef haar vriendin zoeken, negerend wat haar ouders zeiden.
Op een middag verdween Clara. Luis en Ana zochten wanhopig door het huis en de tuin, maar er was geen spoor van haar. Bezorgdheid veranderde in paniek toen ze besloten het bos te controleren. De duisternis van de plek was overweldigend, en elke stap die ze zetten weerklonk hun wanhoop. Haar naam roepend, was er alleen stilte.
Uiteindelijk zag Luis iets tussen de bomen: een kleine figuur in een witte jurk, met de rug naar hen toe, kijkend in de diepten van het bos. “Clara!” riep hij, terwijl hij naar haar toe rende. Maar toen hij dichterbij kwam, verdween de figuur, als een fluistering die door de wind werd meegenomen. Zijn hart bonsde terwijl hij in alle richtingen zocht, een aanwezigheid in de lucht voelend.
Bij terugkomst thuis vonden ze Clara op haar bed zitten, alsof er niets was gebeurd. “Ik was aan het spelen,” zei ze met een glimlach, maar haar ogen misten hun gebruikelijke glans. Ana voelde een rilling over haar rug lopen toen ze opmerkte dat de kamer vreemd koud was. Het meisje leek anders, alsof er iets in haar was veranderd.
Vanaf die dag werd Clara afstandelijker, gevangen in een wereld die alleen zij kon zien. Haar gelach weerklonk in het huis, maar er was altijd een verontrustende echo achter, alsof het meisje bij het raam altijd aanwezig was. Luis en Ana probeerden de situatie onder ogen te zien, spraken over hun angsten, maar elke poging was tevergeefs.
Op een nacht besloten ze dat ze het niet langer konden verdragen. Luis verzamelde zijn moed en ging het bos in, vastbesloten om het meisje te confronteren dat zijn dochter had gevangen. Hij waagde zich in de duisternis, terwijl de mist om hem heen dikker werd. Diep in het bos kwam hij een angstaanjagend gezicht tegen: het meisje in het wit, maar nu was haar gezicht een leegte, een afgrond van duisternis die alles om haar heen leek te verslinden.
“Waarom neem je Clara niet mee?” vroeg hij, terwijl hij voelde dat zijn stem vervaagde in de benauwende atmosfeer. Het meisje glimlachte gewoon, en op dat moment begreep Luis de waarheid. Het kleine meisje had een pact gesloten, een donkere verbinding die hem en zijn familie nu bond.
Bij terugkomst thuis voelde hij dat hij veranderd was. Clara was in haar kamer, en hoewel ze glimlachte, was er een lucht van verdriet in haar blik. Ana kwam naar hem toe, maar Luis voelde een onbeschrijfelijke onrust. “Waar is het meisje?” vroeg hij, en op dat moment realiseerde hij zich dat het meisje altijd in hun huis zou zijn, een schaduw in de hoek van de kamer, kijkend.
Dagen werden weken, en de sfeer werd zwaarder. Clara bleef over haar vriendin praten, maar nu merkten Luis en Ana op dat elke keer dat ze dat deed, een deel van haar essentie vervaagde. Op een nacht, toen de duisternis dieper leek, hoorde Ana een fluistering die zei: “Het is tijd om te spelen.”
Er waren geen antwoorden, alleen een lege echo in de kamer. De verbinding was bezegeld. Het meisje bij het raam zou nooit vertrekken, en Clara was deel geworden van dat donkere spel, een mysterie dat nooit opgelost zou worden. Het huis vulde zich met gelach en geschreeuw, en terwijl de schaduwen dansten in het zwakke licht, begrepen Luis en Ana dat soms het onverklaarbare echter was dan ze zich konden voorstellen.