Het was een donkere en regenachtige nacht toen Matías op het treinstation aankwam, een desolate plek die leek te zijn vergeten door de tijd. De lichten flikkerden en wierpen langgerekte schaduwen over de lege perrons. De regen viel hard op de grond en creëerde talloze plassen die het zwakke licht weerkaatsten. Hij had zijn baan verloren en zijn relatie was in duigen gevallen. De trein waarop hij wachtte was zijn laatste hoop, een reis naar een plek waar hij zijn leven opnieuw kon beginnen.
Toen hij naar de stationsklok keek, voelde hij een rilling over zijn rug lopen. De wijzers leken sneller te bewegen dan normaal. De lucht was zwaar van de voelbare spanning, alsof de wereld zijn adem inhield. Hij liep naar het perron, waar een oude trein plotseling tot stilstand kwam, het gefluit van de locomotief weerklonk in de duisternis. De deuren gingen met een krak open en onthulden een versleten maar warme binnenkant.
Zonder na te denken stapte Matías aan boord. Meteen voelde hij dat er iets niet klopte. In de compartimenten staarden andere passagiers naar hem, hun gezichten bleek en leeg. Hij ging op een lege stoel zitten en dwong zichzelf om rustig te ademen, terwijl hij probeerde het vreemde gevoel van onbehagen dat hem omhulde te negeren. Toen de trein begon te rijden, flikkerden de lichten opnieuw en weerklonk er een verre lach in de lucht, waardoor zijn hart sneller ging kloppen.
Naarmate de trein verder reed, veranderden de buitenlandschappen in een vage mantel van duisternis. De schaduwen leken zich uit te rekken en te draaien, alsof ze de wagon wilden binnendringen. Een man tegenover hem, met diepe, donkere ogen, begon tegen hem te praten. Zijn woorden waren onbegrijpelijk, maar Matías voelde een vreemde connectie, alsof ze een geheim deelden.
“We zijn hier allemaal om een reden,” zei de man met een verontrustende glimlach. “Deze trein brengt ons naar een plek waar de waarheid wordt onthuld.” Matías fronste, zich ongemakkelijk voelend. Hij wilde daar niet zijn, maar hij voelde zich gevangen.
Plotseling kwam de trein met een schreeuwende remming tot stilstand. De lichten flikkerden voordat ze volledig uitgingen, waardoor iedereen in het donker werd gedompeld. Het gemurmel van de passagiers veranderde in geschreeuw, en de lucht werd zwaar. Matías probeerde kalm te blijven, maar de paniek begon hem te overmeesteren. Wat gebeurde er? Een onheilspellende stilte volgde op de storm van stemmen, en toen de lichten weer aangingen, ontdekte hij dat sommige passagiers waren verdwenen.
De sfeer werd benauwd, en elke keer dat de trein vooruitging, voelde Matías dat er iets op de loer lag. Een donkere schaduw leek in elke hoek aanwezig te zijn, fluisterend in de oren van de andere passagiers. De man tegenover hem, nu met een nog bredere glimlach, fluisterde: “Waanzin is geen bestemming, het is een reis.”
Terwijl hij doodsbang om zich heen keek, realiseerde Matías zich dat de gezichten van de andere passagiers begonnen te vervormen, hun uitdrukkingen grotesk en delirisch werden. Hij voelde alsof hij zijn verstand aan het verliezen was, gevangen in een trein die hem naar een ondoorgrondelijke afgrond bracht. De lichten flikkerden opnieuw, en voordat hij kon reageren, stopte de trein weer.
Deze keer gingen de deuren open naar een landschap dat recht uit een nachtmerrie leek te komen. Een pad vol mist en schaduwen strekte zich voor hem uit, en het gelach van de verdwenen klonk in de verte. Matías begreep dat er geen ontsnapping mogelijk was, dat hij in een cyclus was beland waaruit hij niet kon ontsnappen.
Toen de andere passagiers begonnen uit te stappen, bleef hij zitten, verlamd door angst. Plotseling leunde de man tegenover hem naar hem toe en fluisterde: “Er is geen weg terug, mijn vriend. Dit is de laatste trein naar waanzin.” Met een beweging van zijn hand gingen de treinlichten weer uit, en Matías voelde de duisternis hem omhullen.
Toen hij eindelijk wakker werd, lag hij op een leeg perron, met het verre geluid van een trein dat vervaagde. Schaduwen bewogen om hem heen, maar hij was alleen. Niet wetende of hij had gedroomd of dat alles echt was geweest, realiseerde hij zich dat de waanzin zijn geest was binnengedrongen. Het station was verlaten, en om hem heen kwam de dikke, koude mist dichterbij, alsof het hem opeiste. De echo van gelach en gefluister hing in de lucht, en herinnerde hem eraan dat soms het meest angstaanjagende niet is wat zich buiten bevindt, maar wat verborgen is in de diepten van de geest.